Ignacy Daszyński (ur. 26 października 1866 w Zbarażu – zm. 31 października 1936 w Domu Zdrowia w Bystrej Śląskiej)

Jeden z Ojców Niepodległości Polski, socjalista, współzałożycie PPSD – Polskiej Partii  Socjalno-Demokratycznej (1890-1919). Wicepremier Rządu Obrony Narodowej Wincentego Witosa (od 24 lipca 1920 do 13 września 1921), z którego zrezygnował 18 grudnia 1920 r. w wyniku polemiki z gen. Tadeuszem Rozwadowskim planującym ofensywę na Wschodzie.

Był synem Ferdynanda Daszyńskiego (1816–1875), urzędnika powiatu zbaraskiego, i ziemianki Kamili z Mierzeńskich Daszyńskiej (1834– 1895). W 1888 zdał maturę w trybie eksternistycznym, a następnie rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pełniąc funkcję posła w austrowęgierskiej Radzie Państwa poślubił w Wiedniu aktorkę Marię Paszkowską.

W 1891 był redaktorem berlińskiej „Gazety Robotniczej”, a w 1893 wydawcą i redaktorem periodyku „Naprzód”. W 1889 został aresztowany za rzekomą działalność antypaństwową. Chociaż nie udowodniono mu zarzucanego czynu, w konsekwencji został deportowany do Krakowa. Był radnym tego miasta. Podczas I wojny światowej organizował drużyny strzeleckie wraz z Józefem Piłsudskim. Od 1914 pracował wraz z Wincentym Witosem w  Naczelnym Komitecie Narodowym, był jednym z współzałożycieli Polskich Ochotniczych Sil Zbrojnych, przekształconych w Legiony Polskie (27 sierpnia 1914), polskiej formacji wojskowej  w składnie armii Austro-Węgier. Poseł do wiedeńskiej Rady Państwa (1897–1918), członek Kola Polskiego w parlamencie  austriackim, przewodniczący klubu posłów socjalistów. Jeden z konstruktorów poparcia rezolucji Włodzimierza Tetmajera w sprawie zjednoczenia i niepodległości Polski, historycznego aktu przegłosowanego przez PSL „Piast”o socjalistów: „jedynym dążeniem narodu polskiego jest odzyskanie niepodległej i zjednoczonej Polski z dostępem do morza”.

Premier Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej, „lubelskiego” (7-11 listopada 2018 ). Był jednym z inicjatorów Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego, a także przewodniczącym Zarządu Głównego tego towarzystwa w latach 1923–1936. 27 marca 1928 został wybrany na marszałka Sejmu Rzeczypospolitej,  ze względu na pogarszający się stan zdrowia, przestał pełnić tę funkcję w 1930

W latach 30. XX wieku, ze względu na liczne problemy zdrowotne stopniowo wycofywał się z życia politycznego. [BS]