W 125. rocznicę urodzin majora Henryka Dobrzańskiego „Hubala”

W 125. rocznicę urodzin majora Henryka Dobrzańskiego „Hubala” wystawa i konferencja naukowa: PAMIĘĆ-WARTOŚCI-DZIEDZICTWO

22 czerwca br. w  Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego  w Warszawie odsłonięto wystawę i przeprowadzono konferencję naukową pt. Henryk Dobrzański „Hubal” – PAMIĘĆ-WARTOŚCI-DZIEDZICTWO. Okazją ku temu była 125 rocznica urodzin bohatera i legendarnego żołnierza. – Znalezienie grobu „Hubala” jest ciągle realne, dlatego że zostały stworzone nowe bazy DNA, które to umożliwiają w  przypadku znalezienia szczątków majora Henryka Dobrzańskiego – podkreślił gość specjalny uroczystości Henryk Sobierajski wnuk majora Hubala.

Zbigniew Czaplicki – pełnomocnik Zarządu Województwa ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych odczytał list od marszałka województwa mazowieckiego. „Polacy oraz inne narody potrzebowali przykładów nieustępliwej walki dawanych przez takich ludzi jak major Dobrzański. (…) Odczuwamy dumę z tych naszych przodków, którzy dobrze wiedzieli, że wróg może pozbawić ich domu, dobytku i życia, a mimo to nie składali broni” – napisał w liście do uczestników  spotkania, Adam Struzik marszałek Mazowsza.

List do zebranych, odczytany przez Robert Matejuka redaktora naczelnego Zielonego Sztandaru, skierował również wicemarszałek Sejmu Piotr Zgorzelski. „O Hubalu mówi się jako ostatnim żołnierzu Rzeczypospolitej Polskiej, który w mundurze chciał przetrwać do czasu przyjścia odsieczy z zachodu. On sam nie zdążył. Ale jego postawa, charakter i przykład działania w najtrudniejszych czasach, jestem co do tego całkowicie przekonany, tchnęły pozytywnego ducha walki w całe Polskie Państwo Podziemne. W największym zaś stopniu wywarł wpływ na Bataliony Chłopskie, które były drugą, po Armii Krajowej, siłą militarną w okupowanej Polsce i jako pierwsze przystąpiły do otwartej walki z niemieckim okupantem” – napisał Piotr Zgorzelski.

Dr Mateusz Ratyński przybliżył zebranym  rys biograficzny majora Henryka Dobrzańskiego. Przypomniał, iż „Henryk Dobrzański urodził się 22 czerwca 1897 roku w Jaśle w rodzinie o bogatych tradycjach patriotycznych. Był synem Henryka herbu Leliwa i Marii z hr. Lubienieckich. Przed I wojną światową ukończył szkołę średnią. Był zdolnym wybijającym się uczniem”.

Historyk Longin Kaczanowski mówił o akcjach okupanta niemieckiego przeciwko Hubalowi. „Niesłuszne jest nazywanie Hubala „Szalonym Majorem”. Tym przydomkiem, jak wiadomo, obdarzyli go Niemcy. Czy szaleństwem należy nazywać chęć walki z wrogiem ?  Hubal swoją obecnością, budowaniem oddziału, psuł Niemcom krew. Nie wykluczone iż obawiali się, że za majorem Dobrzańskim pójdą inni. W ówczesnej  niemieckiej pamięci historycznej  obecne były, całkiem wyraziste obrazy  z  powstania wielkopolskiego i powstań śląskich. Ich uczestnicy, po obu stronach, byli jeszcze czynni.  Niemcy doskonale wiedzieli, że Polacy nawet przez moment nie przestaną walczyć o wolność, którą odzyskali po przeszło stu latach niewoli – zaznaczył historyk.

Konferencję naukową poprowadził wybitny historyk prof. Romuald Turkowski. Patronat Honorowy nad uroczystościami objął Adam Struzik Marszałek Województwa Mazowieckiego. Samorząd Województwa Mazowieckiego jest również partnerem wydarzenia. Dopełnieniem dzisiejszej wystawy i konferencji naukowej, będzie przygotowywana publikacja poświęcona „Hubalowi”.

Organizatorami wydarzenia są Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego, Muzeum Niepodległości w Warszawie, wydawnictwo Green Light Media i dwutygodnik „Zielony Sztandar”. Bardzo ważnym akcentem jest zaangażowanie się w to przedsięwzięcie Stowarzyszenia „Hubalowa Rodzina”. Rangi uroczystościom przydaje oznaczenie NIEPODLEGŁA widoczne na zaproszeniach i plakatach dotyczących spotkania.

Major Henryk Dobrzański Hubal (1897 – 1940)        

Postać majora Henryka Dobrzańskiego – Hubala znana jest wszystkim najbardziej z książki Melchiora Wańkowicza pt. „Hubalczycy” oraz z filmu Bohdana Poręby „Hubal”. Swoje pierwsze kroki w wojsku stawiał w 1914 roku, kiedy to, jako 17-letni chłopak wstąpił do Legionów Polskich. W opiniach dowódców przedstawiany był jako: bardzo odważny, b. dzielny, ogromnie troskliwy o swoich podwładnych i przełożonych, zdolny poświęcić życie dla swego przełożonego, w bojach dał dowody.

Został czterokrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych, a w maju 1921 roku otrzymał Krzyż Srebrny (V klasy) Orderu Virtuti Militari. W styczniu 1927 roku, nie ukończywszy jeszcze 30 lat, otrzymał awans do stopnia majora.

Major Henryk Dobrzański był nie tylko dobrym żołnierzem. Odnosił również liczne sukcesy sportowe, biorąc udział w konkursach hippicznych rozgrywanych w kraju i za granicą. Jako rezerwowy zawodnik brał udział w IX Olimpiadzie w Amsterdamie, gdzie polska reprezentacja zdobyła srebrny i brązowy medal. Dobrzański reprezentował Polskę na 11 międzynarodowych konkursach hippicznych, zdobywając 3 razy I miejsce, raz II miejsce oraz 24 dalsze.

We wrześniu 1939 roku uzyskał przydział na stanowisko zastępcy dowódcy 110. Pułku Ułanów. Pod koniec września w Janowie pod Kolnem dowódca pułku ppłk Jerzy Dąmbrowski podjął decyzję rozwiązania pułku. Major Dobrzański, skupiwszy wokół siebie grupę kilkudziesięciu żołnierzy, poszedł na pomoc walczącej jeszcze Warszawie. Gdy Warszawa upadła, Hubal, wiążąc swoje plany z nadejściem pomocy aliantów, podjął decyzję kontynuowania walki. Był zdania, iż nie należy biernie siedzieć i przyglądać się poczynaniom okupanta.

Major Dobrzański nigdy nie uważał się za partyzanta i nie był żadnym pierwszym partyzantem. Był ostatnim żołnierzem Rzeczypospolitej Polskiej, który w mundurze chciał przetrwać do czasu przyjścia odsieczy z zachodu.

 

Relacja konferencji na fb: https://pl-pl.facebook.com/MHPRL/

Strona internetowa Stowarzyszenia „Rodzina Hubalowa”: https://majorhubal.pl


Zamów prenumeratę: zielonysztandar.com.pl/prenumerata
Cały tekst dostępny w wersji papierowej tygodnika Zielony Sztandar lub na platformach sprzedaży online



Podobne artykuły

  • W STULECIE NOBLA DLA REYMONTA

    „chcę (…) ze strzępów myśli i zaginionych obyczajów, z wrażeń z ziemi, ze wszystkiego co nasze, w najistotniejszej treści, odbudować …

  • Julia (Julianna) – córka Wincentego Witosa

    W zgodnej opinii świadków z epoki jedynaczka była oczkiem w głowie Wincentego Witosa. Wielka szkoda, że Julia nie napisała wspomnień …

  • O Tadeuszu Kościuszce na Mazowszu

    W roku Tadeusza Kościuszki ogłoszonym przez Samorząd Województwa Mazowieckiego z okazji 230. rocznicy Insurekcji (1794 – 2024), organizowanych jest wiele …