Miedź jest ważnym dla naszego organizmu mikroelementem. Stanowi składnik wielu enzymów i czerwonych ciałek krwi. Uczestniczy w mineralizacji kości, przemianie cholesterolu, kalogenu i krzepnięciu krwi. Wpływa na czynność serca i ciśnienie krwi. Bierze udział w usuwaniu wolnych rodników, wchodzi w skład mieliny – otoczki włókien nerwowych. Miedź występuje we wszystkich tkankach ciała, najwięcej jej gromadzi się w wątrobie, mózgu, kościach, mięśniach i we włosach. Dzienne zapotrzebowanie na ten pierwiastek wynosi u młodej osoby 1,5-4 mg. Po 40. roku życia może to już być ilość niewystarczająca. Wraz z wiekiem maleje bowiem przyswajanie miedzi z pożywienia w układzie pokarmowym. Niedobór miedzi prowadzi do różnych zaburzeń. Staje się przyczyną migreny, niepłodności, anemii, gdyż mała jej ilość powoduje gorsze wchłanianie żelaza, a przez to spadek liczby czerwonych ciałek krwi. Niedostatek miedzi może prowadzić do osteoporozy i pogorszenia odporności organizmu, ponieważ zmniejsza się liczba białych krwinek. Duże niedobory tego mikroelementu są przyczyną silnych zaburzeń pracy układu nerwowego, wywołując kłopoty z pamięcią i koncentracją. Mogą przyczyniać się do uszkodzenia tętnic, a także serca. Przypuszcza się, że niskie stężenie miedzi ma wpływ na rozwój choroby Alzheimera. By zapobiec niedoborom, należy wzbogacić dietę w takie produkty jak: wątroba cielęca i jagnięca, podroby, drożdże, fasolę, groch, bekon, grzyby. Czasami konieczne jest przyjmowanie preparatów witaminowo-mineralnych, zawierających miedź.

TEKST: Joanna Mackiewicz