Węgiel pozostanie naszym głównym surowcem energetycznym. Taką decyzję podjął obecny rząd. Idziemy pod prąd, bo cały świat przestawia się dziś na pozyskiwanie energii ze źródeł odnawialnych.

Unia Europejska chce, by do połowy tego stulecia całkowicie wyeliminować węgiel jako surowiec energetyczny. My tymczasem będziemy budować nowe elektrownie na to paliwo, bo, jak powiedziała premier, górnictwo pozostanie kluczową gałęzią naszej gospodarki. Minister energii w obecnym rządzie sięga głębiej, argumentując, że struktura produkcji energii w Polsce jest wynikiem jałtańskiego podziału Europy. To daje nam moralne prawo do mniej restrykcyjnego podejścia do wypełniania przez nas zobowiązań pakietu klimatyczno-energetycznego. Tyle polityka. Ekonomia jednak stawia pod znakiem zapytania wybór koncepcji modernizacji naszej energetyki. Zdaniem ekspertów za 20 lat możemy nie mieć co wydobywać w kopalniach. Już fedrujemy w coraz niżej położonych złożach, rosną więc koszty eksploatacji. Do 2012 r. branża górnicza miała się dobrze, bo wysokie były ceny węgla na rynkach światowych. Po tym czasie znacząco spadły, co odbiło się na kondycji sektora. Spółki zaczęły przynosić straty.

Nie było woli politycznej zamykania nierentownych kopalń. Połowiczne były skutki restrukturyzacji. W tej sytuacji nie było wyjścia, trzeba było sięgnąć do państwowej kasy. Według raportu NIK w latach 2007-2015 na wsparcie górnictwa wydano 66 mld złotych. Pieniędzy tych nie przeznaczono jednak na realizację planów naprawczych, lecz na sfinansowanie deficytu Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i na wypłaty emerytur oraz rent górniczych. Opinia ekspertów jest zgodna – jeśli nie przeprowadzi się restrukturyzacji całego górnictwa, nadal konieczna będzie pomoc państwa, precyzyjnie mówiąc, każdy z podatników będzie musiał składać się na ratowanie branży przed upadkiem.

Teresa Hurkała